Osoby z doświadczeniem kryzysu czy choroby psychicznej należą do grupy osób doświadczających bardzo silnych uprzedzeń i stereotypów, często bezbronnej w przestrzeni tworzenia społecznych obrazów i pełnionych ról. Prowadzi to bardzo często do zjawiska etykietowania (ang. labelingu) i procesu autodyskryminacji związanych z zamykaniem się na inne grupy, niechęcią i dyskryminacją osób należących do własnej grupy czy innych grup, będących również objętymi społecznymi stereotypami i niechęciami. Wiąże się to również z podziałem i antagonizującym spojrzeniem na grupy i jednostki (na zasadzie „swój – wróg”).
Często, po części również z hierarchicznych i instytucjonalnych powodów, za osoby znajdujące się z „drugiej strony barykady” są brani profesjonaliści – opiekunowie, terapeuci, przedstawiciele zawodów społecznych i administracji – słowem osoby zajmujące się na co dzień pomocą danej grupie (skądinąd, antagonizujące postrzeganie jest obecne również w tej grupie). Może się to przekładać na pogłębienie stereotypów, poczucie odrzucenia i poczucie niższej wartości. Odpowiedzią na tę potrzebą są właśnie warsztaty antydyskryminacyjne oraz rozwijania empatii.